เช้าวันสุดท้ายที่เปรู มีเรื่องสนุกๆ ที่เกิดขึ้น--ข้างหลัง
เราวิ่งตามผู้หญิงพื้นเมืองเพราะแอบติดใจ-ข้างหลัง
กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามหลังผู้หญิงชาวพื้นเมืองสี่คน ที่แต่งตัวด้วยชุดผ้าฝ้ายถักทอ ถักจากใจ สีสรรสุดสวย เหมือนวิ่งตามของเล่นที่กำลังจะหลุดมือไป วิ่งไปยิ้มไป
วิ่งตามหลัง เห็นข้างหลังน่าสนใจ เพราะเราไม่กล้าเดินไปมองดูข้างหน้า มองตามหลังเหมือนเป็นการให้เกียรติ ถ้าไปจ้องมองข้างหน้า อาจจะดูไม่สุภาพ
เราคิดไปเอง
ด้วยความอยากรู้ว่าเธอทั้งสี่จะเดินไปไหน ในเช้าวันนี้ จึงตัดสินใจเปลี่ยนแผนการณ์ที่ตั้งใจไว้ ว่าจะไปพิพิธภัณฑ์ศิลปะ เปลี่ยนเป็นเดินตามหลังผู้หญิงพื้นเมืองผ่านซอยเล็กๆ ที่ขนาบด้วยกำแพงหิน มีร้านขายอาหารเช้าประปราย ดึงดูดคนพื้นเมืองให้หย่อนก้น ส่งอาหารให้ลงเต็มพุง ก่อนที่จะเริ่มเช้วทำงานวันใหม่ คนที่เปรูไม่ค่อยนิยมกินอาหารเช้า หาเหตุผลอธิบายอยาก เลยไม่รู้ว่าอาหารเช้าที่นี่มีอะไรบ้าง ชะโงกหน้าไปดูเห็นแซนวิชต์ แบบที่อเมริกา อาหารเที่ยงกินแบบพระราชา บุฟเฟต์เต็มเมือง จากนั้นได้เวลางีบให้อาหารย่อย ตื่นมารอมื้อเย็นที่กินตอนเกือบดึก อะไรกันนี่ สนุกจัง ทุกอย่างกลับหน้ากลับหลัง
ใจลอยคิดถึงอาหาร เกือบเดินไม่ทันผู้หญิงพื้นเมือง เธอเดินรวดเร็วมาก เราแอบเก็บภาพเป็นระยะ ชอบมองจากข้างหลัง ทำให้คิดเห็นมุมแปลกๆ
สิบนาทีผ่านไป แอบจับเวลา สังเกตเส้นทาง ดูป้ายถนน อดสงสัย เอ้ ทำไมเหมือนกับว่าผู้หญิงทั้งสี่กำลังจะเดินไปพิพิธภัณฑ์ศิลปะที่เราวางแผนว่าจะไป
เลี้ยวสุดท้าย ใช่เลย ทุกคนเดินมุ่งหน้าไปที่เดียวกับเรา ดีใจออกนอกหน้า
ได้เดินตามหลังผู้หญิงพื้นเมืองไปพิพิธภัณฑ์ อีกชั่วโมงถัดมา เห็นผู้หญิงกลุ่มเดียวกันนี้ออกมาสาธิตการทอผ้าแบบพื้นเมือง
เราได้ดูทั้งข้างหน้า และ ข้างหลัง จับตา จับใจ
