หากเวลามีหัวใจ

หากเวลามีหัวใจ
คงเป็นหัวใจอันยาวใหญ่-มโหฬาร เปรียบดังแม่น้ำผุดผาด ไหลลงสู่ปฐพี -ไหลผ่านทุกชาติชน ธรณี
คงเป็นหัวใจของผู้ให้-ให้ตัวตน ให้เวลากับทุกคน เสมอหน้ากัน ไม่เลือก ผิว ชั้น วรรณะ
คงเป็นหัวใจแห่งความเมตตา ให้เวลาเป็นโอกาส ปรุงแปลงวันธรรมดาให้น่าชื่นชม
โอ้ชะตา-หาก- เวลามีหัวใจ เดินผ่านมาให้คิด ระลึก นึกขอบคุณชีวิต
ชีวิตกับเวลา เวลาในชีวิต
โอ้เวลา บินผ่านไปอีกครา และ-จะกลับมาหาอีกที

รอบนอก

มองออกไปรอบนอก ไกลๆ สุดกู่
เห็นขอบความคิด-อีกชั้นหนึ่ง
เห็นพลังของความแตกต่าง
เห็นจุดห่างของความคิด
เห็นวิถีชีวิตของคนตะวันตก
เห็นหัวใจของคนต่างแดน-อย่างเราๆ
ทำงานหนักขึ้นเป็นสิบเท่า
หัวใจทำงานหนัก-ค้นเพื่อหาอิสรภาพ
เพื่อการเดินทางไปสู่ ความเป็นมนุษย์ -อีกชั้นหนึ่ง

่ค่าของลมหายใจ

ช่วงนี้มีเรื่องไม่ผาสุก เรื่องที่ทำให้กังวลใจ เรื่องเศร้า เรื่องที่ทำให้ครุ่นคิดเกี่ยวกับชีวิต--หลายเรื่อง
เรื่องทั้งหมดทำให้คิดถึงคุณค่าของลมหายใจ

ยาว เงียบ ลึก สงบ ต้อง-มีลมหายใจ มีพลัง มีความหวัง

ลูกชายวัยสี่ขวบของหัวหน้าเป็นมะเร็งที่สมอง กำลังจะจากโลกนี้ไป-อีกไม่นาน
รุ่นพี่คนไทยที่รู้จักกันดี โทรมาบอกว่า--เมียถูกรถชนตาย ต้องกลับเมืองไทยด่วน-
เพื่อนร่วมงานเพิ่งหย่ากับสามีที่อยู่ด้วยกันมา-ไม่มาก-ไม่นาน--แค่ยี่สิบปีเอง--
ส่วนเพื่อนคนไทยอีกคนก็กำลังมีปัญหากับสามี
เพื่อนร่วมงานชาวอเมริกันที่กำลังจะเรียนจบปริญญาเอก มีปัญหากับชีวิต ตัดสินใจทิ้งปริญญาเอก เก็บกระเป๋าเดินทางไปแอฟริกา
ตัวเราเองก็ไม่สบายบ่อยๆ ไม่รู้ร่างกายกำลังประท้วงอะไรบางอย่างอยู่รึป่าว

ปัญหาเดินทางมาพร้อมกับปัญญา

ทุกคน ล้วนผ่านเรื่องราว ร้าวรานใจ ทุกข์มากทุกข์น้อย สลับกันตามจังหวะของลมหายใจ เข้า ออก
ถึงที่สุดแล้ว ความดีคือพลังกำกับชีวิต เงินทอง เกียรติยศ ชื่อเสียง คือหน้ากากที่เราเลือกใส่ คือฐานะที่สังคมตีกรอบ กำหนดให้-ชั่วคราว
ความตาย คือเส้นชัยที่ทุกคนจะต้องไปถึง ช้า เร็ว ตามชะตา ตามลมหายใจ ทุกคนไปถึงจุดหมายเดียวกัน
ทว่า--วัันนี้ยังมีลมหายใจ มีพลัง มีชีวิตอยู่ ต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ต้องให้ลมหายใจเลี้ยงหัวใจ ให้ดี ให้งาม
เพราะในวันสุดท้ายแห่งชีวิต วันที่ลมหายใจเดินทางจากไป-ชั่วนิรันดร์ เราไม่อาจจะเรียกร้องให้ชีวิตกลับมาดังเดิมได้อีก ค่าของลมหายใจ--มีเอกอนันต์--ลึกสุดใจ

่หลงดิน ติดป่า

ปลายเชือกรองเท้ากีฬาหมุนติ้วตามลม ตามแรงถีบของจักรยานสองล้อ ไม่ช้า ไม่เร็ว
วันนี้คือวันแรกแห่งฤดูกาล ที่อากาศเป็นใจให้ได้ทำกิจกรรมสุดโปรด-ขี่จักรยานเข้าป่า
สองเท้าปั่นสองล้อให้-หมุนลิ่ว ปลิวไปในป่าโปร่ง
กลางเดือนมีนาคือช่วงเปลี่ยนผ่านของสองฤดู-หนาวไป ใบไม้จะผลิมา
สองล้อติดดิน ใจเราหลงระเริงเข้าป่า -จะว่าติดป่าก็ไม่ผิด
ไม้ใบสีน้ำตาลเข้มเหมือนสีกาแฟสด หยากหญ้า แก่กรุย กรอบลงเป็นผง เป็นฝุ่นแห้งรวมกับผิวดิน
อีกมุมหนึ่งของฟากถนนเห็นยอดหน่อของดอกไม้ป่า เขียวอ่อนๆ แซมแก่ เก๋ไก๋เหมือนเห็นคนหลายรุ่น หลายวัยอยู่ในครอบครัวเดียวกัน มีเด็ก มีลูก มีหลาน ให้ปู่ย่า ตายาย ร่วมเลี้ยง ร่วมชื่นชม
ป่าืผืนใหญ่คือบ้านของสรรพชีวิต เอื้อให้กันและกัน ผลัดใบเลี้ยง ดู ดม ชมเงาชีวิต
หลายรุ่น หลายกลุ่มได้สัญจร-ผ่านมา-หยิบความสงบ จากป่า ติดกระเป๋ากลับเข้าเมือง
เพื่อเป็นพลังให้ชีวิต-เดินเข้าหาฤดูกาลใหม่ อย่างสนิทใจ
วันนี้หลง-รัก-ดิน ติดใจ ติดกลิ่นป่า

โล่งใจ

เห็นฟ้าโปร่ง ใจเริ่มตื่น เห็นขอบความหวังวิ่งมาจับหัวใจ
วันนี้เริ่มเห็นน้ำหนักอันพอเหมาะพอดีในชีวิต วันที่เห็นรอยต่อของฤดูหนาวสู่ฤดูใบไม้ผลิ-บาน
ฟ้ามืด เทา ยาวในฤดูหนาว ใจถูกเก็บไว้ในซอกลึก--ไม่โปร่งเหมือนวันนี้

เปิดม่านที่กระจกบานใหญ่ รูดไปถึงริมสุด มู่ลี่พลาสติกสีขาวขุ่นเผยภาพท้องฟ้า--ไร้กำแพงกั้น ไร้เมฆ
ฟ้าโล่งโปร่ง-- ใจสบาย--ตัวสะอาด--ไออุ่นๆของแดดยามสาย เอื้อมมาดึงมุมปาก ให้กางออกตามธรรมชาติ
บรรยากาศอันอึมครึม ใจขุ่น หม่นเศร้า ตกลงที่ขอบหน้าต่าง ไม่คิดจะเอากลับด้วย
ทิ้งไว้ที่นั่นแหละ อะไร อะไรที่ไม่โล่ง ไม่เบา จะไม่เอาอีก

ฟ้าโปร่งเชิญใจให้เดินทางออกจากความมัวมืด ไปสู่ที่ๆ โปร่ง เบา สบาย
เปิดหน้าต่าง เปิดใจรับอารมณ์ใหม่ ฟ้าเปลี่ยนทุกวัน อารมณ์ปรับเปลี่ยน-ตามกัน
ฟ้าคือหลังคาคลุมใจ ฟ้าโปร่งใจโล่ง-สบาย

หลายชั้น

ชีวิตมีหลายชั้น--คลุมห่อ ต่อยอดความลึกลับของกันและกัน
ค่อยๆแกะเปลือก แต่ละชั้น แต่ละวัน ยิ่งลอก ยิ่งลึก
สำหรับเรา--ชั้นที่ซับซ้อน และน่าค้นหาที่สุดคือ--ชั้นใน --
ชีวิตชั้นในอยู่ที่ไหน ถามตัวเองด้วยความแปลกใจ บางที่ชั้นนั้น -ชั้นใน-อาจจะหลบมุมอยู่ในซอกกลีบใจ
รู้สึกชัด เต็มวิญญาณ แต่ปราศจากร่าง ไร้ร่องเงา

บางที-คาดเดาไม่ออกว่า-ชั้นในต้องอยู่ข้างในที่สุด-หรือ-ชั้นในของใจอยู่ข้างนอกสุด
อยู่ที่เปลือกแรก ที่นี่ เดี๋ยวนี้

เมื่อลมหายใจแตะเวลาปัจจุบัน ขณะที่หัวใจมีสติ ระลึกตื่น รู้รับ ปัจจุบันขณะ
คือขณะเวลาที่ชีวิตและความคิดในแต่ละชั้น ชัด กระจ่าง ถ่างใจ
ไต่ตรอง ไต่ตามกันมา
ชีวิต-ต่างแดน-มีหลากชั้น หลายเวลา

ค่อยๆลอก ปอก-ประสบการณ์ชีวิต ช้าๆ หลายๆชั้น สลับซับทับกันมา เพื่อดูว่า ชั้นใน-ใจ- อยู่แห่งใด

หนาวหลงฟ้า

หิมะร่วงเป็นสาย ขาว เบา ยาวนาน เหมือนใครแกล้งโปรยนุ่น-หลายตัน-ลงมาจากฟ้า
โปรยปรายติดต่อกันสิบสองชั่วโมง วันนี้-หนาวหลงฟ้า
ปกติที่ ดีซี --เดือนมีนาคม อากาศเริ่มอุ่น ผู้คนเตรียมต้อนรับฤดููใหม่
ดอกไม้เริ่มบาน กลีบหุบๆคิดถึงโลก อยากเดินมาอวดโฉมให้ชมเชย ชื่นใจอีกครั้ง
วันนี้ชีวิต-ผิดฤดู ลมหนาวหวนมาหา พึมพำ รำพึงกับตัวเอง--เมื่อไหร่จะหยุดหนาว
บ่นเสร็จ หยิบกล้องตัวเก่า เดินฉุบฉับออกไปทำงาน วิ่งลงรถไฟใต้ดิน เดินผ่านถนน สองข้างทาง
เก็บภาพหิมะ-หลงฟ้า มาไว้เป็นกำไรชีวิต
ในเมื่อหนีไม่พ้น จำใจต้อง-วิ่งเล่น-กับ โชค ชะตา เอ้ย เล่นกับหิมะ
หัวหน้าบอกว่า-หิมะสวยดี- เราเห็นด้วย ธรรมชาิติมีมุมงดงามมาให้ชื่นชม-- สม่ำเสมอ
หนาวหลงฟ้า--ก็ดี-- วันนี้มีภาพหิมะเดือนมีนา มาไว้ดูเล่น เย็นๆใจ

ผ่านมาวันหนึ่ง

สุข ทุกข์ ดี ร้าย ในคืนวัน--ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น--เดินมาแล้วก็จากไป ครั้งแล้วครั้งเล่า
สั้นๆ เรียบๆ รวมความง่ายๆในชีวิต
ทุกหนแห่ง หลายตำบล ทุกจังหวัด ทุกรัฐ ทุกประเทศ มีคนสมหวัง มีคนหมดหวัง เดินสวนหน้ากันไปมา
คราบน้ำตา รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ตีตั๋ว ไต่ลำดับมาใส่ตารางชีวิต เต็มล้น ข้นขลั่ก
เราต้องจัดลำดับให้ถูก
ผ่านมาอีกวันหนึ่ง วันที่ความเปลี่ยนแปลงคือผู้กำกับประสบการณ์ชีวิต
ทุกอารมณ์ก่อเกิด สานเส้น รวมใย ทำใจให้หลุดห่าง รับรู้ทุกอารมณ์แต่ไม่ต้องติดยึด
เพราะ ที่สุดแล้ว --ในวันหนึ่งๆ --ทุกสิ่งที่หมุนเข้ามาจะหมุนตัวออกไป--ช้าๆ ชัดถ้อย ทุกท่าทาง

นิ่งๆ

อดไม่ได้ที่จะเขียนถึงคุณค่าของความสงบ-นิ่ง-อีกครั้ง-

สองมือจับถ้วยกาแฟเซรามิกสีน้ำเงินเข้ม จับไว้แน่นๆ เพื่อให้ปลายความอุ่นจากกาแฟร้อน เดินผ่านไปทักทายสมอง และ หัวใจ นั่งบนโซฟาสีดำขลับตัวเก่า นั่งเงียบๆ ดื่มกาแฟลงคอช้าๆ สายตา มองไปยังมุมไม้สีเขียวแก่ ใจนิ่ง สงบ สบาย

อดคิดถึงภาวะแห่งความสงบ-ที่หัวใจตัดสินใจเดินมารวมตัวกัน ความคิดนานาสารพันเดินไปพักร้อน กาแฟในถ้วยเซรามิก ต้นไม้สีเขียว ความเงียบในเช้าวันอาทิตย์ เป็นพลังเงียบ ที่บอกเราว่า ความสุขในใจเริ่มจาก ความเข้าใจ--ความต้องการของกาย ผสม ใจ--และ หาวิธีง่ายๆ แปรความต้องการให้เป็นรูปรอย

มองลงไปในถ้วยกาแฟ เบื้องลึกของใจ --จริงๆแล้ว-- อยู่ตื้นแค่- หยดสุดท้ายของกาแฟ

ความนิ่งไม่มีระยะทาง มีเพียงความงามรอบตัวที่ผัน-แปร-ความอลหม่าน ให้เป็น ความสงบ นิ่งๆ