โอดครวญ

ทำงาน เรียนหนังสืิอ ทำการบ้าน ตำหรับตำราต้องอ่าน มีชีวิตครอบครัว มีภรรยา มีสังคม มีเพื่อนมากหน้าหลายตา คนนี้อยากพบ คนนั้นอยากมาเล่นด้วย เหมือนถูกดึงไปข้างหน้าบ้าง ข้างหลังหน่อย เดี๋ยวซ้ายอีกที เดี๋ยวขวาสองที ขาดเวลาที่จะใช้ชีวิตสงบๆ ทบทวนตัวเอง คนข้างกายโอดครวญให้ฟังด้วยหัวใจซึมเศร้า

ขาดเวลาส่วนตัวเหมือนขาดสมดุล มี ให้ ได้ หมด ถ้าชีวิตเริ่มล้นปรี่ ต้องรี่หาทางออก
สติต้องตรองไตร่ ตั้งมั่น หัดปฏิเสธ ขีดเส้นเวลา วันไหนเรียน วันไหนเล่น
เรียนอย่างเดียวไม่สนุก เพราะสมองร้องหาความผ่อนคลาย โลดเล่นล้นเวลาอาจพาให้ห่างจุดหมาย
คนเดียวอยู่ไม่ได้ มนุษย์ร้องหาคู่ หาสังคม เพื่อทรงหัวใจให้ยั่งยืน

ฟังคำโอดครวญของคนข้างกาย หัวใจส่ายสลับ หันกลับมาใกล้ใจตัวเอง
ไม่มีใครสามารถ ทะลุ ทะลวงผ่านความตั้งใจของเราได้ ถ้าไม่ปล่อยให้-คนอื่น-มากำหนดชีวิต
บางที ผู้คนมากหน้าล้านตา เหตุการณ์นานาเป็นภาพมายา เดินออกมาทดสอบความจริงใจในชีวิต

บางทีเราอาจจะต้องยืนนิ่งๆ สื่อสารกับตัวเองให้ชัดเจน ก่ิอนปล่อยคำครวญโอด พร่ำบอกกับโลกว่า-ตอนนี้ชีวิตเต็มแล้ว

หัดส่งสัญญาณให้หัวใจรู้ว่าถ้าล้นต้องรีบลด ปลดได้ใจหมดห่วง