ระหว่างทางกลับ-ในใจ

ก่อกองทรายในใจ ก่อชีวิตใหม่ในต่างแดน หมุนไปตามดวงอาทิตย์ ให้หิมะปกเปียกร่องรอยเท้า
ให้ประสบการณ์สอนหัวใจ วันสั้นคืนยาวคือวันในหน้าหนาว
วันก่อนอ่านจดหมายของเพื่อนชาวอเมริกันที่ใช้ชีวิตอยู่ต่างแดน--ประเทศไทย-- นานกว่าเจ็ดปี
สอนหนังสือ เขียนหนังสือ อยู่ที่จังหวัดภูเก็ต น้ำเค็มของทะเลมีเสน่ห์เหลือหลาย ยิ่งอยู่ใกล้ ยิ่งได้ใจ
เพื่อนสงสัยว่า ชีวิตที่อเมริกาเป็นยังไง คำถามถูกใจ
ใครๆที่ต้องมา/ต้องไปอยู่ประเทศใหม่ ไม่ว่านานแค่ไหน ด้วยเหตุผลอะไร ต่างมีคำตอบที่น่าสนใจ มีหลายมุม นั่งอมยิ้มอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ก่อนที่จะเขียนตอบเพื่อนไป ดังนี้

"สวสัดีจ๊ะ ชีวิตน่าสนใจเสมอ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน เราโชคดีที่ได้ทำงานประจำ เป็นผู้อำนวยการองค์กรเล็กๆที่ช่วยสอนภาษาอังกฤษให้คนพลัดถิ่น มีนักเรียนมาจากทั่วโลก เบนเรียนหนังสือ เตรียมตัวเป็นนักเขียน เดินมาครึ่งทางแล้ว ต้องเดินต่อไปอีกให้ครบ คาดว่าจะเรียนจบเดือนพฤษภาคมปีหน้า เราสองคนคงยังไปไหนไม่ได้จนกว่าเบนจะเรียนจบ พยายามใช้เวลาว่างในวันหยุด เดินเข้าป่า ขี่จักรยาน ไปพิพิธภัณฑ์ อ่านหนังสือ แสวงหาอาหารอร่อยๆจากทั่วทุกมุมโลก เป็นอาสาสมัครช่วยผู้หญิงที่ได้ัรับผลกระทบจากสงคราม พยายามสังเกตดูผู้คน สนุกกับชีวิต ตามอัตภาพ เมื่อไหร่จะมาเยี่ยม-- คิดถึงเสมอต้นเสมอปลาย"

จิ้มปุ่ม "ส่ง" ส่งไปแล้ว หวนคิดถึง ทางเดินกลับในใจ--ตัวเอง--มากขึ้น

คนที่อยู่ระหว่างสองประเทศ อยู่ระหว่างทางเดิน มักมีคำถาม ตั้งคำถามให้กับตัวเองบ่อยๆ บางครั้งอดสงสัย หรือไม่แน่ใจว่า อยู่ที่ไหนดีกว่า ทำอะไรดี ชีวิตควรจะเป็นแบบไหน สิ่งที่เห็นและเป็นอยู่ เป็นสิ่งเดียวกับสิ่งที่อยากให้เห็นและเป็นใช่มั้ย ทำไมคนที่นี่ทำแบบนี้ คิดแบบนั้น พูดแบบนี้ดีมั้ย
คำตอบล่องลอยอยู่ในอากาศ เหมือนเพลงของบ็อบ ดีแลน
ระหว่างทางกลับ--บ้าน--ในใจ มีคำถามของเพื่อนชาวอเมริกันดังก้องในหัวใจ
ชีวิตเป็นยังไง--